Dansen met herinneringen; Martin Gijzemijter

Ik zou het zware lectuur kunnen noemen, maar dat klinkt slecht. En dat is het niet.
Jazeker, sommige mensen zullen er niets aan vinden en de auteur heeft af en toe een steekje laten vallen, maar als je de daadwerkelijke bedoeling tot het schrijven van dit boek echt snapt en ook terugvindt in het lezen hiervan, kan je niet anders dan er vol lof over praten!
Hierbij doet de auteur geen inbreuk op de privacy van zijn ouders (de auteur schreef het boek voor zijn vader na de dood van zijn moeder), nee, juist het tegengestelde…
We kunnen hier wel een mooie levensles uithalen!

Ik heb wel het gevoel de auteur iets te veel wilt; dan stopt hij alles bij elkaar en dan wordt het een beetje chaotisch. Bv. bij de twee werelden van Mary en John, dat is een beetje onduidelijk, ik snap de essentie ervan wel maar niet hoe het nu eigenlijk in elkaar zit…

De faseovergangen (de wisselingen van Johns humeur, gedachten,…) zijn duidelijk leesbaar.
Mooie structuur, goede opbouw.
Je moet het boek rustig en traag lezen. Je verstand er helemaal bij hebben om de mooie waarheid achter de woorden onder ogen te komen.
Soms is het echter wat te veel, een beetje overdreven, om toch maar te laten weten hoe erg het is en hoeveel verdriet John heeft; terwijl je dat ook met minder kan doen.
Ondanks dit, vond ik het een heel goed verhaal met een mooie bedoeling!
Het is de moeite waard (tot) het einde te lezen!

Het is niet echt mijn genre (alhoewel, het is natuurlijk op een bepaalde manier wel science-fiction, maar ik vind het niet erg gepast om het bij die categorie te zetten; het is te geloofwaardig daarvoor. Gewoon de droom van een goeie, oude, verdrietige man waarmaken… Hoe kan je dat nu zien als science-fiction?? En het is daarnaast ook nog eens zo geloofwaardig geschreven…!), maar ik las het met plezier!
En ja, inderdaad, wie zegt dat de dood het einde is??

8/10
14+

uitgeverij: FC KLAP