The Jewel, The Lone City; Amy Ewing
Het is een hele tijd geleden dat ik nog zo genoten heb van een boek!
Het is geen geheim en ik maak mezelf ook niets wijs: ik zit in een leesdip(je).
Maar bij dit boek heb ik mijn goesting om te lezen weer teruggevonden; ik heb weer iets gevonden dat ik echt góéd vond en dat ik zín had om te lezen!
Om te beginnen met de kaft: die trekt de aandacht en maakt het boek aantrekkelijk, ook vooral omdat het sterk lijkt op de Selectie-serie – ik weet niet of dat de bedoeling was, maar het heeft gewerkt.
Door de eerste zin van het boek ook als slagzin op de kaft te gebruiken, had ik het gevoel dat ik al verbonden was en voelde het heel vertrouwd om verder te lezen – ik ben niet meer gestopt daarna!
Ewings schrijfstijl is heel vlot en maakt het de lezer heel makkelijk om het boek in één ruk helemaal uit te lezen, wat ik dan ook vrijwel gedaan heb.
Alhoewel ik een paar overeenkomsten zie met de selectie (misschien haalde Ewing haar inspiratie daar?), schrijft ze vlotter: bij Cass ging het vlotter als je wat diagonaal las om de grote, overbodige stukken informatie te omzeilen, maar hier loopt alles heel vlot, niets is te veel.
Het verhaal loopt heel vlot en zit goed in elkaar, het evolueert, net zoals Violet dat doet, zodat de lezer ook een gevoel van vernieuwing krijgt doorheen het boek; het wordt nooit saai en de aandacht blijft dus altijd bij het boek.
Na de overweldiging die de lezer in het begin van het boek overvalt (nieuwe wereld – leuke wereld – rare wereld – leuk personage – raar personage – hoe zit dit nu? – ah zo – maar huh?), brengt Ewing beetje bij beetje romantiek, toch ook wel een beetje avontuur en mysterie in het boek. Het gaat dus alleen maar van goed naar beter!
Het einde gebeurt zo razendsnel dat het nog nazindert; en ó wat heb ik zin in het vervolg!
Heel goed, vlot boek met leuke personages en een verhaal dat de aandacht erbij weet te houden.
9/10
15+